Thick provisioning i thin provisioning – te pojęcia są już znane od jakiegoś czasu, jednak często są ze sobą mylone.
Jaka jest między nimi różnica?
Wspólnie z firmą Qsan, postaramy się w tym artykule wyjaśnić oba te pojęcia i przeanalizujemy ich plusy i minusy.

Thick provisioning:

Thick provisioning odnosi się do całej wielkości volumenu, który jest wcześniej przydzielony do użytku. Oznacza to, że utworzenie volumenu o pojemności 100GB faktycznie zajmie 100GB fizycznego miejsca na dysku. Co za tym idzie, nawet jeśli nie znajdują się tam żadne dane, miejsce na dysku nie może zostać udostępnione do niczego innego.
Duża część wolnej przestrzeni na dyskach często okazuje się być marnowana. Jest to jednoznaczne z marnowaniem zainwestowanego w sprzęt kapitału, energii i generalną nieskutecznością.
Badania wskazują, że aż 75% pojemności pamięci masowej w małych i średnich przedsiębiorstwach lub dużych centrach danych jest przydzielane, ale nieużywane. Tu właśnie do akcji wkracza usługa thin provisioning.

Thin provisioning:

Thin provisioning polega na alokacji przestrzeni na żądanie, co oznacza, że volumen zajmuje małą ilość miejsca i rozrasta się kiedy na dysku zapisywane jest więcej danych. Często nazywane jest przydzielaniem pojemności w locie lub alokacją nadmiarową. Innymi słowy, thin provisioning alokuje przestrzeń, która może istnieć lub nie. Jest to kolejna forma wirtualizacji. Jak w każdym rodzaju wirtualizacji, chodzi tu o stworzenie logicznych pul na fizycznych zasobach, tak by wykorzystać je w jak największym stopniu. W tym przypadku wirtualizacja opiera się na “storage pooli”. Pojemność całej puli pamięci jest współdzielona dla wszystkich volumenów. W momencie pojawienia się zapotrzebowania przestrzeń jest dynamicznie pobierana z puli pamięci.
Mamy tutaj do czynienia z tak zwanym wirtualnym rozmiarem volumenu. Administratorzy IT muszą więc monitorować stan użycia volumenu wirtualnego i w odpowiednim momencie rozbudowywać przestrzeń rzeczywistą.

Odzyskiwanie przestrzeni:

W mechaniźmie thin provisioningu, wcześniej przypisana, jednak już nie wykorzystywana przestrzeń może być odzyskana do puli kiedy wszystkie dane z volumenu zostaną usunięte przez hosta. Dane muszą zostać trwale usunięte aby móc zostać uznane jako miejsce nieużywane. Usunięte miejsce musi być odmapowae lub wypełnione zerami aby mogło zostać odzyskane. Zwolniona przestrzeń zostaje zwrócona do puli pamięci, aby mogła znów zostać alokowana.
Istnieją manualne i automatyczne mechanizmy odzyskiwania przestrzeni. Automatycznie odbywa się ono jako ciągły proces odnajdywania nieużywanych lub wyzerowanych kawałków przestrzeni i zwracanie wolnej przestrzeni do puli pamięci bez interwencji użytkownika, co jest znacznie wygodniejsze niż manualne przeprowadzanie tej operacji.

Thick provisioning vs Thin provisioning:

Thin provisioning, w środowisku współdzielonej pamięci, zapewnia maksymalne wykorzystanie dostępnej pojemności pamięci. Polega na alokacji pamięci na żądanie w przeciwieństwie do alokacji przestrzeni z góry. Ta metoda eliminuje znaczną wiekszość pustych miejsc, co zapobiega niskim współczynnikom wykorzystania sprzętu.
Dzięki mechanizmowi thin provisioningu, wydajność całej dostępnej pojemności może automatycznie zostać podniesiona do 100% bez ogromnych prac administracyjnych. Firmy mogą zakupić mniejszą pojemność storage na start i zaplanować rozbudowę pojemności w czasie, dodatkowo oszczędzając na kosztach energii dysków, które kręciłyby się nieużywane.

Pomimo plusów jakie niesie ze sobą, należy zwrócić też uwagę na minusy tego rozwiązania:
– Thin provisioning potrzebuje więcej uwagi niż thick provisioning. Udostępniając przestrzeń większą niż fizycznie dostępna, należy dokładnie obserwować jej faktyczny przyrost.
– Mechanizm thin provisioningu generuje dodatkowe obciążenie dla dysków, które muszą być dostępne do działania w każdym momencie. Takie zwalnianie i dołączanie przestrzeni wpływa na wydajność. Jeśli pracujemy na środowisku gdzie krytyczna jest wydajność, lepiej pozostać przy thick provisioningu.

Wnioski:

Skuteczność wykorzystania thin lub thick provisioningu, uzależniona jest od przypadku ich wykorzystania.
Thick provisioning będzie zazwyczaj bardziej wydajny, gdy ilość wykorzystywanego zasobu jest bardzo zbliżona do ilości przydzielonego zasobu.
Thin provisioning zapewnia większą efektywność, gdy wykorzystywana pojemność jest znacznie mniejsza niż przydzielona.
Administratorzy IT muszą zrozumieć zalety i wady obu technologii, a następnie dokładnie ocenić alokację przestrzeni w planowaniu pamięci. Bez względu na rodzaj urządzenia pamięci masowej, zarówno dla SAN jak i NAS, wydajność pamięci masowej jest jedną z najważniejszych kwestii.